Toen ik nog leerkracht plastische opvoeding was, hoorde ik vaak de kinderen en de jongeren zeggen:
'Ik kan dit niet'
'Het is niet goed genoeg'
'Mijn vriend kan dat beter' ...
In een creatieproces hoor je mogelijks heel wat stemmetjes in je hoofd.
Dit zijn oordelen en/of belemmerende overtuigingen.
Wat als je weet dat van zodra je oordeelt, de exploratie van nieuwe ideeën stopt? Door je oordeel even uit te stellen zal je merken dat je open staat voor andere percepties van de werkelijkheid. Dat je anders zal gaan kijken naar je creatie.
Ik zie de mens ook als een creatie en het leven als een creatieproces.
En merk ik hier op dat labeltjes en in hokjes plaatsen meer en meer komen boven drijven.
In het onderwijs, in het dagelijks leven en zelfs op wereldniveau.
Wat als...
Je jouw oordeel over de ander even zou uitstellen?
Je de ander gewoon zou laten zijn wie die is?
Is die persoon dan niet meer dan een labeltje?
Kan je dan kijken naar de volledige persoon?
Jouw verwachtingen even opzij zetten?
Begrip opbrengen voor ieders anders zijn?
Kijken naar gelijken ipv verschillen.
Kijken naar talenten, krachten ipv 'problemen'.
Kijken in eigen boezem ipv met de vinger te wijzen.
Voor jezelf zorgen.
Je grenzen voelen en stellen.
En van hieruit al dan niet in verbinding gaan met anderen.
Echt contact maken.
Hoe zou de wereld er uit zien?
Hoe zou ieder zich voelen?
Vier gemotiveerde studenten lager onderwijs aan de Artesis Plantijn hogeschool deden dit schooljaar een onderzoek naar 'psychiatrisering in het onderwijs'.
Ik mocht hier hun partner zijn.
Ben je benieuwd?
Neem een kijkje op hun inspirerende BLOG met interviews van o.a. Prof. Dirk De Wachter en mezelf.
Groetjes,
Sonja